Η Δώρα Γκουντούρα κατέκτησε μετά από δύσκολες αναμετρήσεις την πέμπτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού και παρά την εύλογη πικρία, κρατά μόνο όσα αξίζουν.
Με δάκρυα στα μάτια, η Γκουντούρα δήλωσε τα εξής: «Σίγουρα η μικρή Δώρα όταν ξεκινούσε ξιφασκία θα ήταν περήφανη. Έχω την πίεση και τη συγκίνηση της στιγμής, θα μου περάσει. Ήμουν σίγουρα μία τελείως διαφορετική Δώρα σε σχέση με το Τόκιο και αυτό είναι ήταν μεγάλος στόχος. Είχα πει ότι θέλω να μπω μέσα, να παίξω ξιφασκία χωρίς να σκέφτομαι το αποτέλεσμα και να το ευχαριστηθώ. Και αυτό έκανα. Όλα καλά. Έκλεισα αυτή την τριετία με πολλές χαρές, πολλές νέες ευκαιρίες, πολλούς καλούς αγώνες, πολλές στεναχώριες, πολλές πιέσεις. Μόνο πιο δυνατή θα βγω από αυτό για την συνέχεια».
Για την κρίσιμη μονομαχία κόντρα στην Γαλλίδα Μανόν Απίτι Μπρουνέ που ολοκληρώθηκε 15-13 υπέρ της «γηπεδούχου» και κρίθηκε στις λεπτομέρειες, με αμφιλογέμενες αποφάσεις από τη διαιτησία, τόνισε: «Είναι άθλημα το οποίο παίζουμε με διαιτησία. Και ποιος αθλητής δεν έχει αδικηθεί όταν υπάρχουν διαιτητές και κριτές; Δεν μου αρέσει να το χρησιμοποιώ ως δικαιολογία. Θέλω να λέω στο τέλος της μέρας ότι εγώ δεν έκανα κάτι σωστά και πρέπει να το διορθώσω αυτό κι όχι να ρίχνω τις ευθύνες αλλού. Δεν μου αρέσει καθόλου γιατί με κάνει να νιώθω άοπλη, είναι σαν να περιμένεις οι άλλοι να φτιάξουν την μοίρα σου. Προχωράμε λοιπόν».
Σε όλη την πορεία της μέχρι το Παρίσι είχε δίπλα της πολλούς δικούς της ανθρώπους που ευχαριστεί από καρδιάς, ενώ αυτές τις μέρες απέκτησε πολλούς ακόμα θαυμαστές: «Αφιερώνω αυτή την εμφάνιση στους δικούς μου ανθρώπους και σε όλο αυτόν τον κόσμο που έχει κάνει από το πρωί το κινητό να μην σταματά. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την αγάπη που δείχνουν. Δεν ήξερα καν ότι παρακολουθούν ξιφασκία τόσοι πολλοί στην Ελλάδα. Χαίρομαι πάρα πολύ αν σήμερα έκανα έστω και έναν Έλληνα να δει αυτό το άθλημα και να το γνωρίσει».
Δεν θα μπορούσε ννα μην κάνει ξεχωριστή αναφορά στον προπονητή της, Θανάση Δελενίκα, με τον οποίο έχουν κατακτήσει πάρα πολλές κορυφές σε μία σταθερή αθλητική πορεία που έχει διαρκέσει περισσότερο από μία δεκαετία: «Με τον Θανάση είμαστε οικογένεια. Είναι πολύ σημαντικός άνθρωπος για μένα. Όλες τις δυσκολίες μαζί τις περάσαμε και τα καλά και τα κακά. Είναι πάρα πολύ δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις και η σχέση αθλητή-προπονητή, ειδικά όταν οι πιέσεις και απαιτήσεις είναι τόσο μεγάλες. Έχουμε και εμείς τα πάνω και τα κάτω μας, αλλά η αγάπη μας είναι τεράστια και αυτό δεν αλλάζει. Από εδώ και πέρα έχει ξεκούραση, να ξεθυμάνω λίγο, να πάω διακοπές και θα δούμε από τη νέα χρονιά για τη συνέχεια».
Για τα όσα έχει ζήσει μέσα από το άθλημα της ξιφασκίας μέχρι αυτή τη στιγμή καταξίωσης: «Αξίζει 100 φορές να ξεκινήσει ένα παιδάκι ξιφασκία, αξίζει 100 φορές να ξεκινήσει γενικά αθλητισμό για όλα όσα μπορεί αυτός να προσφέρει. Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι άλλο, αλλά πρέπει να το λέει η ψυχούλα σου και μπορείς να αντέξεις τις αντιξοότητες. Πρέπει το θέλω σου να είναι μεγαλύτερο για να φτάσεις μέχρι την κορυφή».
